“ดันน็อก” ตั้งอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย ทำไมคนมาเลย์ชอบไปที่นั้น.. การจัดการของเจ้าภาพแย่จริงหรือไม่? ผู้สื่อข่าวจากโกล ไทย ที่เกาะติดซีเกมส์ มีคำตอบ
เผลอแปปเดียวเข้าสู่วันที่ 10 ยี่กีออนไลน์ แล้วบนแผ่นดินมาเลเซีย โดยรวมแล้ว ผู้เขียนแทบไม่ต้องปรับตัวอะไรมากเลย ทั้งสภาพอากาศ, อาหารการกิน ใกล้เคียงกับบ้านเรามาก หลังจากเริ่มเดินไปเจอร้านอาหารไทย, คุ้นเคยกับย่านที่พัก (แถวบูกิต บินตัง) มากขึ้น อีกทั้งยังต้องเดินทางไปทำข่าว แทบทุกวัน ทำให้เริ่มชินกับที่นี่ไปแล้ว
ระบบขนส่ง ในกรุงกัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย มีความคล้ายคลึงกับบ้านเรา มี รถเมล์, รถไฟ, แท็คซี่, รถไฟฟ้า ทั้งแบบรางเดี่ยว และรางคู่ ถนนหนทางไม่ได้หนีกัน
อาจจะมีต่างกัน เช่น รถไฟ เขาดูใหม่กว่า ค่าผ่านทาง (ทางด่วน) ที่หากตีเป็นเงินไทย ก็ถูกกว่าบ้านเรา และคุณสามารถขับมอเตอร์ไซค์ผ่านไปได้ นอกจากนี้ ผมยังไม่เคยเจอ มอเตอร์ไซค์วิน และด่านจราจรจากตำรวจที่มาเลเซีย (ฮ่าๆ)
จากที่เราเดินทาง ออกเช้า – กลับเย็น กลับค่ำ แบบนี้แทบทุกวัน จึงพอสรุปได้คร่าวๆ สิ่งที่เราค่อนข้างชอบ คือการจัดการด้านจราจร ในกรุงกัวลาลัมเปอร์ ถือว่าดีเลย หากเทียบกับ กรุงเทพฯ จนถึงตอนนี้ ผมยังไม่เคยเจอรถติดหนักๆ แบบขยับไม่ได้ ครึ่งค่อนชั่วโมง อย่างมากก็คงเป็นวันฝนตกหนัก และทำให้รถติด นอกนั้น สามารถสัญจรได้ หรือถ้ารถติด ก็พอเคลื่อนตัวได้
การเดินทางโดย รถไฟ หรือ รถไฟฟ้า ก็ค่อยข้างสะดวก ยิ่งในมหกรรมซีเกมส์ หากคุณแสดง AD Card ก็จะเดินทางโดยรถไฟฟ้าฟรี (แต่รถไฟ ไม่ฟรี)
ที่นี่มีสถานีเชื่อมต่อ ที่หลากหลายและคอบคุมพื้นที่กว่าเมืองหลวงไทย รถไฟที่ไปคนละสาย ก็สามารถวิ่งเส้น รางเดียวกันได้ ส่วนเรื่องภาษาอังกฤษ ผมคิดว่า คนที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นอาชีพอะไร ส่วนใหญ่(หรือแทบจะทั้งหมด ที่ผมเจอตลอด 10 วัน) สามารถพูดอังกฤษได้ ส่วนหนึ่ง อาจเป็นเพราะ มาเลเซีย เคยเป็นอาณานิคมของ เครือจักรภพอังกฤษ และการเป็นที่เมืองท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่ออีกแห่งของเอเชีย
และไอ้การสื่อสารนี่เอง ทำให้เราได้เริ่มรู้จักคนแปลกหน้าจากแดนไกล ผมมีความสงสัยอย่างหนึ่งที่ว่า “คุณเคยไปเมืองไทยไหม แล้วชอบอะไรในเมืองไทย”
ผมมักได้คำตอบที่คล้ายๆกันคือ “ไทย” เป็นประเทศที่มีอาหารการกินอร่อย, ค่าครองชีพไม่แพงนัก, สาวๆก็สวย (เรื่องนี้หนุ่มมาเลย์บอกมาหลายคน) ที่สำคัญ เดินทางไปมาสะดวก จะขับรถข้ามประเทศ หรือนั่งรถบัส เครื่องบิน ก็ได้เพราะว่าประเทศอยู่ติดกัน
ซึ่งเมืองที่ชาวมาเลย์บอกว่า ชอบเดินทางไปเที่ยว ก็มีตั้งแต่ กรุงเทพฯ, หาดใหญ่, กระบี่, สงขลา จนมาสะดุดอยู่ชื่อหนึ่ง “ดันน็อก”
“อะไรนะ ดันน็อก? แล้วดันน็อก คืออะไร?” ผมถามด้วยความสงสัย
“ดันน็อก ก็คือดันน็อก มันคือเมืองที่ใกล้กับ มาเลเซีย” เขาตอบแบบตรงไปตรงมา
“ผมไม่รู้จัก”? ผมงงกับคำถามเขา
ไม่ใช่แค่คนเดียวที่พูดถึง ดันน็อก แต่ประมาณ 2-3 คนที่ผมเจอ ก็ตอบเหมือนกับ จากคำพูดของ พี่คนขับแกร็บ คาร์ คนแรกที่มาเปิดประเด็น ให้ผมคาใจ และไม่ได้คำอธิบายมา รู้แค่ว่า คนมาเลเซีย ชอบไปที่นั้น มีอาหารทะเล บรรยากาศดี และใกล้มาก
จนสุดท้าย ผมมาได้รับคำเฉลยว่า “ดันน็อก” คืออะไรก็จากการไปถามเจ้านาย ที่มีรุ่นน้องเคยไปเรียนที่มาเลเซีย
“ดันน็อก ก็คือ ด่านนอก”
อ่อ ด่านนอก (Dan-nok) แหล่งท่องเที่ยวชื่อดังที่ตั้งอยู่ อ.สะเดา จ.สงขลา แต่ว่าคนมาเลเซีย ออกเสียงเรียกที่นั้นว่า ดันน็อก
“ดันน็อก กันดันน็อกวะ” หลังจากนั้นเป็นต้นมา เมื่อเริ่มมีการสนทนาถึงประเทศไทย ผมจะเป็นฝ่ายเริ่มยิงก่อนว่า “คุณเคยไปดันน็อกหรือเปล่า?”
ขณะเดียว ผมก็ได้เรียนรู้อีกว่า บางคำที่ผมสะกด มันออกเสียงผิดจากที่คนท้องถิ่นพูดกัน อย่างเช่น Selayang สนามที่ทีมชาติไทยลงแข่งขัน 4 เกมในรอบแรก ผมออกเสียงว่า เซลายาง แต่คนที่นี่ ก็บอกว่า จริงๆมันต้องออกเสียงว่า ซาลายาง นะ คล้ายๆกับ Selamat Datang ที่ต้องออกว่า ซาลามัต ดาตัง ไม่ใช่ เซลามัต ดาตัง
“เก็ทละฮะ”
ส่วนเรื่องผมเห็นจากหน้าสื่อๆ หลายที่ รวมถึงในโซเซียลนักกีฬาบางประเภท อย่างเรื่องจัดการของเจ้าภาพอย่าง มาเลเซีย
ส่วนตัวก็มองว่า มันเป็นเรื่องปกติ ที่จะต้องมีทั้งส่วนที่ดีและบางส่วนที่ไม่ดี อย่างเรื่องระบบรักษาความปลอดภัย ก่อนเข้าที่พักนักกีฬา หรือสนามกีฬาด้านใน จะต้องผ่านด่านตรวจกระเป๋า และเครื่องสแกน นอกจากนี้ อินเตอร์เน็ตความเร็วสูง ตามสนามต่างๆ อย่างที่เราไป ชาห์ อลัม, หรือ ซาลายาง ที่ตั้งอยู่ชานเมือง ก็สามารถใช้งานได้ไม่มีปัญหา มีเดียเซ็นเตอร์ ก็โอเค
แต่รายละเอียดปลีกย่อย อย่างเช่น อาหารการกิน หรือน้ำดื่มในสนาม ก็ไม่ได้มีการจัดเตรียมไว้ให้สื่อหรือผู้เกี่ยวข้อง ดังนั้นเป็นเรื่องที่ นักข่าวต้องเตรียมความพร้อมไปเอง มากกว่าจะไปโทษทุกครั้งที่ไปว่า ไม่มีน้ำดื่ม ส่วนเรื่องการตัดสิน อย่างฟุตบอล 3 นัดที่ผ่านมา ก็ถือว่าโอเค ไม่ได้รู้สึกว่าลำเอียงหรือเข้าข้างชาติใด
ด้วยความที่เป็น มหกรรมกีฬาระดับภูมิภาค มันอาจจะมีความไม่สมบรูณ์แบบ อยู่บ้าง แต่ถ้า เราสามารถแก้ปัญหาไปได้เบื้องต้น ก็น่าจะดีกว่ามารอ
อย่างเรื่องอาหารการกิน ผมมองว่าเรื่องนี้ เราควรจัดการเองด้วยตัวเอง เคยได้ยินมาว่า บางสโมสรอาชีพในไทย เวลาไปแข่งเอเอฟซี แชมเปียนส์ลีก จะเตรียมอาหารไปเอง ไม่ทานอาหารโรงแรม เพราะเราสามารถควบคุมโภชนาการ, คุณภาพอาหารได้ด้วย (สมมุตินะครับ สมมุติ) หากเจ้าภาพคิดจะเล่นงานเราจริง เขาคงทำได้ไม่ยาก ด้วยการทำอาหารไม่ดี แล้วทำให้เราท้องเสีย แบบนี้เป็นต้น
ฉะนั้น เราต้องรับมือกับความไม่สมบรูณ์แบบบางอย่างให้ได้ การปรับตัว และแก้ปัญหา เป็นพื้นฐานของคน ยามต้องเจอแวดล้อมใหม่ๆ
ส่วนเรื่องหญ้าใบใหญ่ ดินเหนียว จากที่เดินไปสัมผัส จับดิน และหญ้าทั้งในสนามซ้อม และแข่ง ก็พบว่า มันเป็นหญ้าใบใหญ่ และดินเหนียวจริง ซึ่งมันไม่เหลี่ยมโกงหรืออะไรหรอก ก็เป็นไปตามภูมิประเทศ เขาก็ปลูกหญ้าที่เหมาะกับพื้นดินของเขามาตั้งนานแล้ว
จากที่พูดคุยกับ น้องๆนักฟุตบอล เขาก็ยอมรับว่า ไม่ถนัด และไม่เคยเจอ อาจจะสร้างความลำบากในการต่อบอลได้ในช่วงเกมแรกๆ แต่ก็นั่นแหละ ในความไม่เฟอร์เพค มันก็เป็นความท้าทายที่ว่า เราจะจัดการกับมันได้มากน้อยแค่ไหน
คิดมากไปทำไมครับ “ด่านนอก” กับ “ดันน็อก” สถานที่เดียวกัน คนสองชาติ ยังออกเสียงไม่เหมือนกันเลย… (ฮ่าๆ) ฝากไว้แค่นี้ก่อนครับ เชียร์กีฬาให้สนุกครับ ทุกท่าน
